သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တစ္ေကြ႕

အားလံုးစြန္႔ခြာသြားလည္း
႐ိွေနဦးမွာပဲဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔
ငါလႈပ္ခတ္တိုင္း မင္းပဲ ကဗ်ာ။

၁၉၉၈ ခုႏွစ္က ပိုးတံုးလံုးေလး
၁၉၉၉၊ ၂၀၀၀၊ ၂၀၀၁၊ ၂၀၀၂ …
ငါတို႔ ေတာင္ပံေတြ ၿပိဳင္တူ ခတ္ခဲ့ၾက၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ
အဲဒီတုန္းက သိပ္စည္းလံုးခဲ့ၾကတာ…
ကဗ်ာဟာ ငါတို႔အာဟာရ
ကဗ်ာဟာ ငါတို႔ယဥ္ေက်းမႈ
ကဗ်ာဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအနာဂတ္

အိမ္က ရာဇသံနဲ႔ ပိတ္ပင္ထားတာေတာင္
ထြက္ျဖစ္ေအာင္ ခိုးထုတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ…
ေရာင္းစရာလူမရိွလည္း
အိတ္စိုက္ၿပီး ရဲရဲထုတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ…
အိပ္ေရးပ်က္ညေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔
ကိုယ္တိုင္စာစီ႐ိုက္ ကိုယ္တိုင္ဒီဇိုင္းဆြဲခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ…
ေက်ာင္းထုတ္ခံရဖို႔ သီသီေလးလြတ္႐ံု သူငယ္ခ်င္းေရးခဲ့တဲ့
အမွန္တရားတစ္ထပ္နဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္…
ေနာက္ထပ္…ေနာက္ထပ္ေတြ…
ငယ္႐ြယ္တက္ႂကြမႈနဲ႔
ငါတို႔၊ ကဗ်ာမွာ လက္ရဲဇာတ္ရဲခဲ့ၾကတယ္

အခုေတာ့ ဒါေတြဟာ
ၾကားေကာင္း႐ံုပံုျပင္
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ ေ႐ွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္

တစ္ခ်ိဳ႕က ကဗ်ာကို ဘီယာနဲ႔လဲေသာက္တယ္
တစ္ခ်ိဳ႕က ေႏြးေထြးတဲ့ မိသားစုဘ၀မွာ
ကဗ်ာကို မလိုအပ္ေတာ့ဘူးထင္ေနၿပီ
တစ္ခ်ိဳ႕က ကဗ်ာကို ေမ့တယ္/ ေမ့ပစ္လုိက္တယ္
တစ္ခ်ိဳ႕ဆီမွာေတာ့ ကဗ်ာ ကြယ္တယ္

ေဟးးးးး
ငါကပဲ ႐ူးမိုက္ေနတာလား
မင္းတို႔ကပဲ လိမၼာသြားၾကတာလား
သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ
မင္းတို႔ေန၀င္သြားသေလာက္
ငါကေတာ့ ေနျမင့္ေနဆဲ / ဆက္ၿပီးေနျမင့္ေနဦးမွာပဲလို႔
ငါ့ရဲ႕ ကဗ်ာေသြးကို အ႐ူးေသြးလို႔ မင္းတို႔ေခၚေ၀ါၾကေတာ့မလို႔လား
ကဗ်ာဆိုတာ ငါ့စိတ္ရဲ႕ ေသရာပါ အသားပို…

ငါကေတာ့ဆက္ေရးတုန္းပဲ ကဗ်ာ။

(ကဗ်ာကို စြန္႔လြတ္သြားခဲ့ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသုိ႔ အမွတ္တရ)